Leczenie
Wczesne leczenie minimalizuje rozwój zaczerwienienia skóry
Ponieważ objawy skóry z trądzikiem różowatym mogą być różne, dermatolog dostosowuje sposób leczenia trądziku do konkretnych potrzeb skóry.
Leczenie
Ponieważ objawy skóry z trądzikiem różowatym mogą być różne, dermatolog dostosowuje sposób leczenia trądziku do konkretnych potrzeb skóry.
Masz ciągle pojawiający się rumień, ale nie wiesz, co może prowokować występujące na niej objawy? Jest za to odpowiedzialny szereg czynników, zarówno wewnętrznych, jak i zewnętrznych, m.in. stres, hormony i emocje, pikantne potrawy, ekspozycja na słońce i gorące napoje. Dobranie odpowiedniej pielęgnacji pomoże zmniejszyć zaczerwienienie, jednak przy zaawansowanych zmianach konieczna jest wizyta u lekarza.
Kiedy zaczerwienienie na skórze twarzy nie zniknie, najlepiej skonsultować się z dermatologiem.
Tylko on może prawidłowo zdiagnozować przyczyny jego powstawania, w oparciu o zebrany wywiad. Dzięki właściwej diagnozie i odpowiednio dobranemu leczeniu stan skóry może ulec poprawie.
Ponadto rozpoczęcie odpowiedniego leczenia we wczesnych stadiach rozwoju trądziku różowatego ogranicza jego rozwój pod względem rozprzestrzeniania się i intensywności i innych objawów.
Istnieje wiele metod leczenia trądziku różowatego w zależności od nasilenia objawów. Dzięki uważnemu ich monitorowaniu, możliwe jest złagodzenie zaczerwienienia skóry i przywrócenie jakości życia.
Głównym celem stosowania zarówno leków miejscowych, jak i doustnych jest poprawa wyglądu i komfortu skóry, oraz zapobieganie rozwojowi objawów lub co najmniej ich ograniczanie. Poprzez zwężenie naczyń krwionośnych, leczenie zapobiega zaczerwienieniu, oraz pojawianiu się grudek, krost i obrzęków. Może minąć kilka tygodni lub miesięcy, zanim nastąpi poprawa.
W leczeniu miejscowym najczęściej wykorzystuje się kwas azelainowy i antybiotyki (erytromycynę i klindamycynę). Wykazują one przede wszystkim działanie przeciwzapalne. W leczeniu miejscowym stosuje się także: metronidazol oraz alternatywną terapię: inhibitory kalcyneuryny, retinoidy czy nadtlenek benzoilu. Bardzo dobre efekty daje połączenie farmakoterapii i pielęgnacji skóry, przy jednoczesnym unikaniu czynników zaostrzających.
Leczenie ogólne (leki przyjmowane doustnie) to zazwyczaj antybiotyki. Działają szybciej niż leczenie miejscowe i są przepisywane głównie ze względu na ich właściwości przeciwzapalne. Tetracyklina jest często przepisywana na postać oczną trądziku różowatego. W przypadku ciężkiego trądziku różowatego można podawać izotretynoinę pod ścisłym nadzorem lekarza.
Jeśli leki na receptę niewiele pomagają w łagodzeniu objawów, dermatolog może następnie rozważyć takie zabiegi, jak terapia laserowa lub IPL, a w skrajnych przypadkach – operację.
Terapia intensywnym światłem pulsacyjnym (IPL) i zabiegi laserowe mogą zmniejszyć widoczność naczyń krwionośnych i teleangiektazji („pajączków”), przywracając skórze bardziej równomierny i naturalny kolor. Działania niepożądane są zwykle minimalne. Zastosowanie w leczeniu trądziku różowatego mają Laser Nd:YAG (laser neodymowo-yagowy), PDL (pulsacyjny laser barwnikowy), KTP (laser diodowy) oraz IPL. Wykazano bardzo wysoką skuteczność w stosowaniu terapii łączonej PDL i lasera Nd:YAG. Łącznie wielu długości fal skuteczniej redukuje zaczerwienienia. PDL wzmacnia działanie Nd:YAG, jednocześnie redukując ryzyko działań niepożądanych (pot. skutków ubocznych). Laser KTP najlepiej sprawdzi się przy teleangiektazjach, natomiast IPL i PDL będą skuteczniejsze w przypadku redukcji rumienia.
Zabieg chirurgiczny może być najlepszą opcją korygowania zniekształcenia nosa, gdy trądzik różowaty jest już w zaawansowanym stadium. Zwykle wykonywany jest przy użyciu lasera. Usuwany jest nadmiar tkanki skórnej i wykonywana jest rekonstrukcja obszaru, jeśli jest taka potrzeba. W przypadku zmian guzowatych na nosie (rinophyma) stosuje się laser CO2, czyli laser wysokoenergetyczny. Wykonuje się nim bardzo precyzyjne cięcia chirurgiczne. Wiązka laserowa pochłaniana jest przez wodę, w wyniku czego dochodzi do odparowywania uszkodzonej skóry, przy jednoczesnym zamykaniu naczyń krwionośnych i limfatycznych. Ogranicza to ryzyko związane z uszkodzeniem zdrowej tkanki.